|
Post by Admin on Jan 27, 2008 10:02:35 GMT -5
Luke was die ochtend vroeg opgestaan, voordat de lessen nog zouden beginnen, zodat hij nog even aan zijn conditie kon werken. Dus liep hij om 6 uur s'ochtends de hal door die naar het sportgedeelte van de school zou leiden. Met een sporttas over zijn schouder en één hand in de zak van zijn sportbroek liep hij naar de kleedkamers. Al snel had hij zijn sporttas opgeruimd in een van de kluisjes en terwijl hij zijn zweetband omdeed, liep hij de track op.
Na een paar diepe zuchten genomen te hebben ging hij over in een rustige jog. Hij kwam hier vaak en trainde bijna elke dag als hij de tijd had. Hij hield van de overwinning van een nieuw record en de laatste tijd verdiepte hij zich erg veel in rennen. Tot nu toe kon hij 10 rondjes non-stop rennen en daar was hij best trots op. Hij speelde verder alleen maar een beetje football, maar daar hield het op. Luke was behoorlijk druk met school, zijn paard Hurricane en na-schoolse activiteiten dat hij de laatste paar weken niet meer zo veel had kunnen trainen. Ondanks dat, had Luke het erg naar zijn zin in Sparrowclaw op de school. Hij had veel vrijheid en vermaakte zich prima.
Terwijl hij rustig ademhaalde begon ging hij over de finishline en begon zo weer aan zijn 2e rondje.
|
|
|
Post by Melanie Winter on Jan 28, 2008 14:50:14 GMT -5
Hoop dat ik erbij mag
Melanie had(en heeft) een hekel aan sporten maarja, ze had zichzelf voorgenomen om minstens 1 keer per 3 dagen te gaan sporten. Ze rende alvast naar het sportgedeelte en kleedde zichzelf zo snel mogelijk om. Ze ruimde haar spullen op, liep het sportgedeelte op, en liep de track op.
Ze wist dat ze het nog geen 5 min. uit zou houden maar besloot het toch te doen. Toen ze begon te lopen giong het prima, totdat ze zag dat er een jongen aan het rennen was. Ze kreeg de behoefte om gewoon weg te gaan maar bedacht zich, want ze moest haar conditie echt op peil houden. Ze kreeg wel door dat ze steeds sneller ging rennen, en daarmee ook steeds minder op haar voetenwerk begon te letten. Ze struikelde bijna, maar rende snel weer door en begon al snel moe te worden. Ze keek naar de jongen die nogsteeds rustig aa het rennen was en was jaloers op z'n uithoudingsvermogen. Dat was ze ook altijd al geweest op haar broer omdat deze gewoon 15 min. lang kon rennen. Door die gedachte ging ze steeds sneller rennen. Ze raakte steeds meer vermoeit en haar voetenwerk begon echt steeds gevaarlijker te worden. Toen ze eindelijk vond dat ze er bijna was struikelde ze, en viel met haar gezicht tegen de grond. Ze stond zo snel mogelijk op maar voelde wel een plek die blauw zou worden, en pijn deed.
Nu wel goed?
|
|
|
Post by Admin on Jan 29, 2008 14:54:38 GMT -5
Luke rende in gedachte verder. Zijn voeten renden constant en zijn ademhaling bleef verrassend rustig. Zijn gedachtes dwaalden af naar wat hij zou doen vandaag. Het zou een behoorlijk hectische week worden voor hem. Er was nog stapels werk te doen voor school en met de opkomende wedstrijden nog erbij zou hij extra veel moeten trainen. Hij kon soms wel een beetje gefrustreerd worden met zichzelf als hij het werk zo liet opstapelen. Vooral zijn school liet hij af en toe een beetje links liggen wanneer hij voor zijn Hurricane moest zorgen. Terwijl hij nogmaals de finishlijn overging en hij opkeek, zag hij dat er nog een meisje was komen te rennen. Een beetje onhandig rende ze over de track en hij glimlachte kort. Maar toen ze echter over haar eigen voeten struikelde, vertrok zijn gezicht en rende hij er direct naar toe. "Hey, gaat het wel?" vroeg hij bezorgt terwijl hij een hand op haar schouder legde en haar bezorgt aankeek.
|
|
|
Post by Melanie Winter on Jan 29, 2008 15:14:42 GMT -5
Melanie keek op. 'em... ja hoor' en ze stond weer op. 'Ik e... lette niet echt op' bekende ze. Ze stond weer op en glimlachte verlegen. 'Ik heet Melanie Winter. Sorry ik dacht aan mijn broer en.... ik werd een beetje roekeloos. Hij is altijd overal beter in dan ik, op paardrijden na.' zei ze en het laatste met een glimlach. Ze dacht even aan Flame die nu op de wei stond, en zich waarschijnlijk weer vies lag te maken in de wei. Ze wist even niet wat ze moest zeggen te gen Luke. 'Sorry dat ik je zoveel last heb bezorgt' zei ze snel en wilde weglopen.
Sorry weet even niet zoveel om te zeggen
|
|
|
Post by Admin on Jan 29, 2008 15:21:01 GMT -5
Hij keek bedenkelijk naar het meisje die zich voorgesteld had als Melanie. "Je hoeft geen 'sorry' te zeggen hoor" glimlachte hij vriendelijk naar haar. Hij had het gevoel dat hij haar oncomfortabel liet voelen. "Ik ben trouwens Luke" zei hij uiteindelijk om zichzelf voor te stellen. Hij stak haar hand uit en trok afwachtend zijn wenkbrauwen op naar haar. Ze zag er onzeker en een beetje angstig uit en zeker niet het type die je zo vroeg in de ochtend op de track zou tegen komen.
|
|
|
Post by Melanie Winter on Jan 29, 2008 15:29:12 GMT -5
Melanie knikte en pakte zijn hand. 'prettig kennismaken Luke' zei ze terwijl ze zijn blik ontweek. Ze drukte haar andere hand tegen haar voorhoofd en voelde een beetje bloed. Dit wreef ze even weg. 'heb ik jou trouwens niet eerder gezien? Owja ik zit bij je in de klas.' Ze glimlachte en keek even naar de vinger met wat bloed. Nouja dacht ze, dat gaat wel weer weg en ze veegde de vinger af aan haar broek. 'Hoe lang zit je hier al op school? ik pas 2 dagen. Duurde lang voordat mijn ouders het goed vonden.' En ze glimlachte.
|
|
|
Post by Admin on Jan 29, 2008 15:36:39 GMT -5
"Oei, misschien is het beter dat je zo even naar de schoolarts gaat" meende Luke toen hij een snee op haar voorhoofd zag waar een beetje bloed uit aan het komen was. "Kan wel kloppen, we hebben misschien inderdaad een paar klassen samen" knikte Luke vervolgens toen ze zich hardop afvroeg of ze Luke niet kende. Hij glimlachte even kort toen ze hem vroeg hoelang hij op de school zat "Ik zit nu in mijn 5e jaar" antwoordde, een beetje verbaasd dat ze zo onzeker was maar tergelijkertijd ook weer erg spontaan.
|
|
|
Post by Melanie Winter on Jan 29, 2008 15:41:27 GMT -5
Melanie had een vreemd fijn gevoel. Ze was sinds ze hier was veel aan het praten met mensen. 'het is niet, ik heb wel erger meegemaakt' en ze glimlachte. Haar vader had haar welleens zo hard geslagen dat ze er nog een liteken aan over had op haar arm. 'oke. ik heb 1 klas overgeslagen en ben volgend jaar pas 17, mijn broer lachte me uit toen ik 1 klas oversloeg. Heb wel moeite met Bio, snap er niets meer van' en ze glimlachte. Het wondje klopte wel maar was gestoppt mer erg bloeden.
|
|
|
Post by Admin on Jan 29, 2008 15:45:46 GMT -5
Een beetje verbaasd keek hij Melanie aan toen ze ineens spontaan begon te praten. "Uhm.. oké" antwoorde hij radeloos, niet echt wetend wat hij daarop moest zeggen. "Ben je wel instaat om verder te rennen? Of moet ik je anders terug naar de school lopen?" vroeg hij met een afwachtende blik in zijn ogen.
|
|
|
Post by Melanie Winter on Jan 29, 2008 15:50:20 GMT -5
Melanie andwoorde na een paar tellen. 'ik ga zelf wel, ik moet mijn paard nog trainen' En ze draaide zich om. Weer een gesprek verknalt dacht ze. Nouja beter 1 gesprek dan een hele vriendschap. En ze begon te lopen, langzaam, maar lopen
|
|
|
Post by Admin on Jan 29, 2008 15:57:42 GMT -5
"zeker weten? Ik vind het niet erg hoor..." vroeg hij nog, niet helemaal precies wetend wat hij met Melanie moest. Een apart geval was ze, niet iets waarmee Luke dagelijk mee omging. Hij vroeg zich af of het aan hemzelf lag of dat ze altijd zo was. Hij besloot er niet meer al te veel aan te denken, dan moest ze hetzelf maar weten.
|
|
|
Post by Melanie Winter on Jan 29, 2008 16:04:34 GMT -5
'Ik weet het zeker' zei ze en ze keek niet om toen ze verder liep. Ze dacht aan Flame en waar ze zo wilde gaan rijden. Hij zat waarschijnlijk al op de boxdeur te kouwen in afwachting van z'n appel. Hij was eigelijk de enige die haar altijd begreep. maar ze had ook niet zo tegen Luke moeten praten. hij bedoelde het goed, maar zo was ze altijd al. als ze kon dan begon ze te praten en ze kon nooit stoppen. ze werd er gek van!
|
|
|
Post by Admin on Jan 29, 2008 16:06:52 GMT -5
"Oké dan, ik spreek je later dan nog wel een keer" zei hij nog en draaide zich om. Hij werd gelijk chagarijnig van haar gedrag. Soms kon hij er gewoon niet tegen als mensen zo deden. Hij probeerde zo vriendelijk mogelijk te zijn en dan was het net alsof hij een mes in zijn rug gestoken kreeg. Luke probeerde het van hem af te schudden en te vergeten terwijl hij weer overging in een rustig ren-tempo. Hij had nog een lange dag voorzich en hij wou er positief tegen aan kijken.
|
|
|
Post by Melanie Winter on Jan 29, 2008 16:11:16 GMT -5
Melanie voelde zich schuldig toen ze hem niet bepaalt vrolijk zag lopen. Ze liep naar de baan en wachte tot hij langs kwam. 'Luke wacht even!' riep ze naar hem 'Sorry dat ik zo reageerde. ik weet niet waarom ik dat soms doe. Ik ben gewoon zo gemaakt. Ik heb hier mijn eerste gesprek van mijn leven gehad, en ik weet nogsteeds niet hoe het moet. het spijt me echt dat ik zo reageerde' Ze wist niet wat ze verder moest zeggen 'het zou me niet verbazen als je het niet begreep'
|
|
|
Post by Admin on Jan 29, 2008 16:19:50 GMT -5
Hij was alweer diep in gedachten verzonken, iets wat typisch bij Luke hoorde, toen hij Melanie aan de zijlijn hoorde roepen. Hij fronsde verrast zijn wenkbrauwen en liep naar haar toe, zijn borst bewoog hevig op en neer vanwege het rennen. "Geeft niet hoor," antwoordde hij droog, "Ik wist niet dat het je zo moeilijk afging, het praten" meende hij terwijl zijn lippen een vage glimlach vormden. Eerst was ze weer onzeker, dan begon ze spontaan over iets te praten, dan ontweek ze zijn blik, hij wist het ook niet meer.
|
|