Post by conley on Feb 19, 2008 12:57:02 GMT -5
Hoewel Liam pas net aan was gekomen, had hij nu al de bibliotheek gevonden- dit was dus ook de plek waar hij te vinden was. De bibliotheek, ruimer dan degene die hij eerder had gekend, bestond uit verschillende secties met boekenkasten vol boeken over alle mogelijke onderwerpen. Het was bijna het paradijs. Nu was het probleem voor Liam alleen maar om een goed boek te vinden om in te beginnen. In ieder geval niet eentje over geschiedenis of een roman. Nee, vandaag wilde hij een biografie van iemand lezen, het liefst van een persoon die heel veel invloed op de ontwikkeling van de wereld had gehad. Al snel vond hij een biografie over Albert Einstein, precies de persoon waar hij naar zocht.
Er waren meer dan tien boeken over het leven van de geniale wetenschapper, Liam koos er eentje met een gemiddelde dikte en een goede inleiding. Als je dit soort dingen te weten wilde komen, was internet geen goede of zelfs helemaal geen optie, aangezien tweederde van wat je las uit onbetrouwbare bronnen kwam. Met zijn boek in zijn hand, keek Liam rond naar een plek waar hij in alle rust kon zitten. Voor hem was rust heel belangrijk, als er meer dan twee mensen bij hem aan de tafel ging zitten, was hij genoodzaakt een andere plek te zoeken omdat hij het vreselijk vond om bij veel mensen in de buurt te zitten.
In de hoek, bij een raam, zag hij een lege tafel. Liam nam er plaats. Hij was een snelle lezer en kon tegelijkertijd alles in zich opnemen zodat hij een week later precies woord voor woord kon herinneren wat er in had gestaan. Echt een fotografisch geheugen had hij niet, zoals enkele onwetende mensen beweerden, maar hij kon zich dingen wel beter herinneren dan een gemiddeld mens. Het was niet zo dat hij het van zijn ouders had geërfd, maar zij waren snelle lezers geworden omdat ze dagelijks zoveel documenten moesten doorlezen. Ook kreeg Liam op zijn vijfde al boeken voorgeschoteld, die hij zo snel mogelijk uit zijn hoofd moest leren maar wel moest navertellen waar het over ging, zodat hij die twee vaardigheden -snel lezen en goed herinneren- snel had ontwikkeld. Eigenlijk, bedacht hij, was het een rare manier om je kind zo op te voeden. Nu ja, alsof zijn ouders zo perfect in het opvoeden waren geweest.
Liam had al vaker dingen over Einstein gelezen, maar niet een heel boek. Er stond veel informatie in wat de meeste mensen saai en slaapverwekkend zouden hebben gevonden, maar voor hem was het juist interessant om te lezen over de dingen in andermans lezen en hoe dat leidde tot successen. Het bleek, zo las hij, dat Einstein altijd net over was gegaan met een vijf en een half of een mager zesje, omdat hij vond dat hij met een zes net zo goed over ging als met een negen, en hij zijn tijd beter kon besteden aan dingen die er echt iets toe deden. Dit zette Liam aan het denken. Wat deed hij nu eigenlijk op school, behalve het maken van huiswerk en het leren van dingen die je later in je leven nooit meer zou gebruiken?
Na een tijdje gelezen te hebben, haalde Liam zijn iPod tevoorschijn. Hoewel er duidelijk een bordje had gestaan met dingen die verboden waren, waaronder een iPod, had dat Liam niet van gedachten veranderd. Hij wilde zijn muziek altijd bij zich hebben, ’s nachts lag het kleine ding op zijn nachtkastje en overdag zat het in zijn broekzak. Liam zette een liedje heel zachtjes op, zorgde dat de oortjes en het snoertje niet te zien waren en ging rustig verder met lezen.
Er waren meer dan tien boeken over het leven van de geniale wetenschapper, Liam koos er eentje met een gemiddelde dikte en een goede inleiding. Als je dit soort dingen te weten wilde komen, was internet geen goede of zelfs helemaal geen optie, aangezien tweederde van wat je las uit onbetrouwbare bronnen kwam. Met zijn boek in zijn hand, keek Liam rond naar een plek waar hij in alle rust kon zitten. Voor hem was rust heel belangrijk, als er meer dan twee mensen bij hem aan de tafel ging zitten, was hij genoodzaakt een andere plek te zoeken omdat hij het vreselijk vond om bij veel mensen in de buurt te zitten.
In de hoek, bij een raam, zag hij een lege tafel. Liam nam er plaats. Hij was een snelle lezer en kon tegelijkertijd alles in zich opnemen zodat hij een week later precies woord voor woord kon herinneren wat er in had gestaan. Echt een fotografisch geheugen had hij niet, zoals enkele onwetende mensen beweerden, maar hij kon zich dingen wel beter herinneren dan een gemiddeld mens. Het was niet zo dat hij het van zijn ouders had geërfd, maar zij waren snelle lezers geworden omdat ze dagelijks zoveel documenten moesten doorlezen. Ook kreeg Liam op zijn vijfde al boeken voorgeschoteld, die hij zo snel mogelijk uit zijn hoofd moest leren maar wel moest navertellen waar het over ging, zodat hij die twee vaardigheden -snel lezen en goed herinneren- snel had ontwikkeld. Eigenlijk, bedacht hij, was het een rare manier om je kind zo op te voeden. Nu ja, alsof zijn ouders zo perfect in het opvoeden waren geweest.
Liam had al vaker dingen over Einstein gelezen, maar niet een heel boek. Er stond veel informatie in wat de meeste mensen saai en slaapverwekkend zouden hebben gevonden, maar voor hem was het juist interessant om te lezen over de dingen in andermans lezen en hoe dat leidde tot successen. Het bleek, zo las hij, dat Einstein altijd net over was gegaan met een vijf en een half of een mager zesje, omdat hij vond dat hij met een zes net zo goed over ging als met een negen, en hij zijn tijd beter kon besteden aan dingen die er echt iets toe deden. Dit zette Liam aan het denken. Wat deed hij nu eigenlijk op school, behalve het maken van huiswerk en het leren van dingen die je later in je leven nooit meer zou gebruiken?
Na een tijdje gelezen te hebben, haalde Liam zijn iPod tevoorschijn. Hoewel er duidelijk een bordje had gestaan met dingen die verboden waren, waaronder een iPod, had dat Liam niet van gedachten veranderd. Hij wilde zijn muziek altijd bij zich hebben, ’s nachts lag het kleine ding op zijn nachtkastje en overdag zat het in zijn broekzak. Liam zette een liedje heel zachtjes op, zorgde dat de oortjes en het snoertje niet te zien waren en ging rustig verder met lezen.