Just being there [ open ]

[Stella//Inky_x]

Dave had een zware dag gehad. Allstar was nog in een halve shock en was nog erger dan normaal geweest en Altair had er alles behalve zin in gehad om te gaan werken. En dan had hij ook nog een toets slecht gemaakt. Alles bij elkaar kon hij stellen dat het een kwalitatief uitermate teleurstellende dag was geweest. Om even wat tot rust te komen was hij een eindje gaan lopen en zo bij het meer uit gekomen. Daar zat hij nu, op een grote steen vlak bij het water. Er stond een vrij sterke wind waardoor het water constant in beweging was. Soms sloeg het omhoog op de steen - of eigenlijk was het meer een soort rots - waardoor er spetters op Dave's huid en kleding terecht kwamen. Andere keren leek het alsof er juist heel weinig wind stond, dan kwam het water niet eens omhoog. De stilte die er hing maakte hem rustig, zowel van binnen als van buiten. Het enige dat de stilte verstoorde was de wind die de golven woest voortstuwde en af en toe een vogel die een wijsje zong.

Zijn gedachten waren overal en nergens. Hij dacht na over Allstar, over thuis, zijn moeder, zijn vader, school, de toekomst. Ondanks de rotdag kon hij dingen nog redelijk positief inzien, iets dat hem van zichzelf enorm meeviel. Meestal was hij na een dag als deze een enorme zwartkijker. In de stilte glimlachte hij een kort moment.

[Melanie Winter]

Melanie ging rijden.
Ze had haar dag niet echt gehad en had 2 proefwerken verknalt dat wist ze zeker.
Ze besloot een stukje te gaan rijden en bedacht toen dat ze nog nooit bij het meer was geweest.
Toen ze richting het meer reed hoorde ze vogels zingen, de wind ruisen, en takjes knakken.
Het maakte haar rustig en toen ze bij het meer kwam was ze helemaal kalm.
Dit veranderde snel toen ze opmerkte dat er een jongen bij het water zat.
'Hallo?!' Riep ze verlegen.
En ze stapt van Flame af.

[Stella//Inky_x]

OOC: Wil je alsjeblíeft meer typen? Ik ga het anders echt niet volhouden dit soort posts te tikken. Ik ga er zelfs geen moeite voor doen, als het niet beter word reageer ik gewoon niet meer Niet lullig bedoeld btw, maar ik dacht ik zeg het even.

Hij kwam tot de conclusie dat hij nog steeds geen antwoorden had op de vragen die in zijn hoofd rond speelden. Dave wist dat hij op enkele vragen ook nooit antwoord zou krijgen, daar waren hij en zijn vader beiden veel te koppig en trots voor. En ja Allstar, die hengst bleef een probleem. Star en Dave konden het inmiddels vrij goed met elkaar vinden, maar hoe moest hij verder? Er was niemand aan wij hij raad kon - of meer wilde - vragen. Leraren niet en al zeker zijn vader niet. Allstar was toch zíjn paard? Dan moest hij het ook zelf maar uitzoeken.

Plotseling hoorde hij een geluid. David draaide zich om en liet zijn ogen zoeken naar waar het geluid vandaan was gekomen. Lang hoefde hij niet te zoeken, een meisje met een paard stond iets verderop. Ze was afgestegen en had dus hoi gezegd. "Hoi." groette hij vrij toonloos terug.

[Melanie Winter]

Oke ik zal langer reageren
sorry kon niet zoveel bedenken

Melanie wachte op een reactie die een beetje te snel kwam voor haar doen.
Ze schrok eigelijk al omdat hij reagerde. En nog meer om de toon waarmee hij reageerde.
Snel probeerde ze te bedenken wat ze moest zeggen en besloot naar hem toe te lopen.
Toen ze Flame vast had gezet liep ze naar hem toe.
'Em.... Is er iets? Je reageert zo... Down.'
Vee meer wist ze niet te bedenken en ze wilde eigelijk pop een afstandje blijven wachten.
Toch besloot ze om richting het water te lopen en ging een stukje van hem weg zitten.
'Heb je een slechte dag ofzo?'
Ze durfde hem niet aan te kijken maar was wel nieuwschierig.
Wat zou hij andwoorden?
'Wat raar dat in me intereseer voor een ander mens.' dacht ze verbaast maar besloot die gedachten even uit te drijven.
Per slot van rekening was dit haar eerdte gesprek met iemand!
Ze keek nog even naar Flame die gewoon rustig aan het grazen was.
Flame had alleen aandacht voor een paar mooie grasprieten die net buiten zijn bereik lagen.
Melanie glimlachte en pakte een steen die naast haar lag.
Ze gooide ermee in het water maar was enigzins teleurgestelt dat hij maar een meter of twee ver kwam.

Beter?

[Stella//Inky_x]

OOC: beter, ruimte voor verbetering blijft er natuurlijk altijd

Hij hoorde wat gerommel achter zich, vermoeddelijk was het meisje met haar paard bezig. Dave had geen zin om zijn hoofd te draaien dus liet hij zijn blik gewoon op het water rusten."Zo zou je het kunnen noemen." reageerde hij op haar opmerking over een slechte dag. Even keek hij opzij. Ze leek heel verlegen, misschien zelfs enigsinds angstig, al was dat niet heel erg duidelijk zichtbaar. Aan de andere kant, ze had klaarblijkelijk de moed niet hem aan te kijken. Iets wat hij niet snapte, zo eng was hij toch niet?
Zijn blik gleed weer naar het meer. Het water werd nog altijd voort gestuwt door de zo nu en dan harde windvlagen. Dave zou hier uren kunnen zitten, gewoon kijken en luisterend. Dat had hij altijd al gehad, die bewondering voor de natuur, het respect en de interesse. Dave wist niet waar het vandaan kwam, net zoals vele van zijn andere eigenschappen. Zijn vader vertelde hem niets over zijn moeder, hij wist net aan haar echte naam. Dave wist dat hij op haar leek, alleen omdat zijn vader hem daarmee zo vaak had beledigd. Afwezig glimlachte hij even.
Toen bedacht hij zich dat het meisje nog altijd naast hem zat. Hij richtte zijn blik weer op haar en probeerde oog contact te zoeken, maar dat ging niet want ze leek nog altijd verlegen te zijn. "Ik ben overigens David, maar je kunt Dave zeggen." zei hij kalm. Dave had geen idee of het haar interesseerde, maar vond dat hij zich toch - uit beleefdheid - moest voorstellen.

[Melanie Winter]

Melanie keek naar het water, en bedacht zich dat de natuur eigelijk haar enige vriend was.
Natuurlijk niet als ze haar paard meerekende, maar toch.
Ze keek naar de rimpeling die de steen had veroorzaakt maar keek geen enkel moment naar Dave.
Toen hij andwoorde over zijn dag knikte ze alleen maar.
Ze durfde hem niet aan te kijken, net als bij bijna ieder ander persoon.
Ze dacht even aan haar ouders.
Ze had een brief onvangen van haar vader maar die was overduidelijk door de secretaresse geschreven.
Beste Melanie is niet iets waar een vader mee hoort te beginnen, aluwel, haar vader had nooit gevoelig tegen haar gepraat.
Altijd formeel. Nooit eens lieve maar altijd naam of beste.
Ze hoorde dat de jongen zich had voorgestelt, en kwam tot de ontdekking dat ze hem helemaal was vergeten.
'Mijn naam is Melanie' en na een paar tellen vervolgde ze 'Maar je mag me Mel noemen als dat makkelijker vind.'
Ze had hem nog niet 1 keer aangekeken en was ook niet echt van plan dat te doen, dus keek ze maar naar het water.

[Stella//Inky_x]

Het duurde een tijdje voor hij reactie kreeg. In de tussentijd bleef zijn blik op het water rusten. Als het zomer was zou je hier vast kunnen zwemmen, bedacht hij zich. Hij trok een wenkbrauw op toen het meisje - welke zich zojuist als Melanie had voorgesteld - niet van plan leek te zijn om hem aan te kijken. Zo iets had hij nog nooit mee gemaakt. Zonder geluid te maken glimlachte hij en schudde even zijn hoofd. Dave kon niet bevatten wat haar bezielde, om het zo te noemen. Het leek er in ieder geval nog steeds op dat ze extreem verlegen was.

Hij zweeg. Dave had geen idee of hij wel of niet een gesprek aan moest knopen en zo wel waarover. Even keek hij onopvallend opzij om dan voor als nog zijn blik op het water terug te zetten. De stilte die ontstond zou voor de meeste mensen ongemakkelijk zijn, maar hij voelde zich er niet ongemakkelijk of raar bij. Dit soort stiltes was hij van thuis wel gewend, hij wist vaak wel hoe hij ermee om moest gaan zonder er een rot of onaangenaam gevoel bij te krijgen.

[Melanie Winter]

Melanie wist even niet wat ze moest zeggen.
Ze hoorde volgels fluiten en de wind ruisen.
eigelijk zou dit voor haar perfect zijn, iemand in de buurt die niet per se hoefde te praten en lekker in de natuur.
Ze hoorde Flame briesen en glimlachte.
'Sorry dat ik niets zeg, ik heb nog nooit eerder... bijna nooit een gesprek gehad dat ergens over ging. Mijn ouders waren altijd bezig en hielden veel meer van mijn broer, en mijn broer was altijd weg.
Ik had nooit vrienden op school, dus ik weet gewoon niet hoe je met een[glow=red,2,300] mens [/glow]moet praten'
Ze blooste en keek vluchtig zijn kant op.
Ik ben een sociale ramp! dacht ze.
Ze zag Flame uit haar ooghoeken nogsteeds naar de grasprieten kijken, hij was zo kieskeurig dat dat de grasprietjes het enige waren waar hij aandacht voor had.
'Als je wilt dat ik wegga...' en ze stond op.

[Stella//Inky_x]

Dave negeerde het eerste stuk dat ze praatte. Het was misschien hard maar wat interesseerde het hem nu dat haar broer voorgetrokken was? Hij was practisch een vreemde voor Melanie, en toch vertelde ze dit soort dingen. Hij had een hekel aan mensen die met verhalen te koop liepen, alsof die mensen erover op wilde scheppen. Kort en onopvallend beet hij even op zijn onderlip, onderdrukte een grijns. Als ze een wedstrijdje wilde doen wie het rotste leven had, dan kon hij nog wel even. Aan de andere kant, híj had er mee leren leven, ermee leren omgaan. Het had hem veranderd, natuurlijk, maar zijn identiteit was hij niet verloren en hij liep niet met verhalen te koop. Nog erger zelfs, bijna niemand wist eigenlijk iets van zijn leven in Amerika.

"Van mij hoef je niet weg. Maar 't is jouw keuze." zei hij, schouderophalend. Hij meende wat hij zei, ookal kwam het er misschien wat bot uit. Zijn ogen volgden de bewegingen die Melanie maakte. Ze was een vreemd meisje, anders dan vele anderen. Dave wist niet of hij dat nu moest bewonderen of 'verachten' om het zo te zeggen. Ze was in ieder geval aardig, dat was iets dat hem gelijk was opgevallen.

[Melanie Winter]

Melanie keek hem voor het eerst even aan.
'Sorry, ik heb een hekel gekregen aan praten, maar als ik de kans krijg begin ik vaak te ratelen. Al probeer ik alles te vergeten'
Ze dacht even aaan het feit dat ze hem had aangekeken en wende haar blik af.
Flame keek haar kant op en brieste.
En keek weer naar het grassprietje.
Ze stond op, en liep naar Flame(tot ze weg gaat want Flame is gebleseert bij de wedrijd maar we zijn hier al lang mee bezig dus hij is nog even beter) en gaf hem een aai.
'Het spijt me' herhaalde ze. 'ik had niet naar je toe moeten komen' en ze steeg op.
Ze gaf Flame licht been en reed een stukje het water in en begon het meer te volgen