[ O P E N ] I Am No Angel

[Stella//Inky_x]

David was vroeg opgestaan. Het was zaterdag en dat zou betekenen dat het rond de middag druk zou worden op stal en dat was nu net waar hij absoluut geen zin in had. Zeker niet als hij gepland had om Allstar op te pakken. Terwijl hij eventjes floot liep Dave de stallen in, recht naar die van zijn paarden. In de een na achterste box stond Altair die met een arrogante blik naar hem keek. ”Jij bent straks aan de beurt.” Dave grijnsde er even bij. Altair scheen geen behoefte te hebben aan een aai over zijn neus dus liep Dave naar de volgende stal, de aller achterste. Deze was van Allstar.

“Goede morgen.” begon hij met een zachte stem terwijl hij voor de boxdeur stond. Allstar snoof diep en keek vrij agressief uit zijn ogen. ”Ja vriend, je moet vandaag toch echt je stal uit. Ik kan je niet blijven opsluiten.” ging hij door. Als hij bij Allstar was praatte hij voortdurend. Zo wist Allstar altijd waar hij was en kon hij het dier wat gerust stellen. Traag opende hij de boxdeur. Allstar schoot naar voren, richting de staldeur. Dave bleef – totaal niet onder de indruk – gewoon in de deuropening staan. Star snoof diep, maakte een knorrend geluid. “Ik weet dat je het er niet mee eens bent, dat hoef je me niet duidelijk te maken.” mompelde hij.
De staldeur sloot hij zodat Star dacht dat deze echt dicht zat. Het halster dat hij al voor hij naar de stallen liep om zijn schouder had gehangen, pakte hij nu vast. De hand met het halster hield hij naar beneden, zijn andere hand uitnodigend ietsjes omhoog. Allstar blies harder en liet zijn oren plat in zijn nek zakken. “Nu niet moeilijk gaan doen Star, rústig. Brááf paard. Zo is het goed.” bleef hij aan een stuk door praten. Net voordat Allstar agressief zijn benen in de lucht wilde gooien had Dave in een vlotte beweging het halster om zijn hoofd geschoven. ”Dat is brááf.” beloonde hij het paard met een uitbundige stem. Allstar deed een poging hem te bijten, maar Dave wist te ontwijken en strafte de poging met zijn stem af. Dat deed Star angstig worden. Even zuchtte hij, werken met dit paard kostte hem enorm veel energie en vooral geduld. Maar hij had het ervoor over.

Dave had besloten dat Star vandaag voor het eerst maar eens gelongeerd moest worden. Zonder lijn natuurlijk, want met was veel te gevaarlijk. De kans dat Star verstrikt zou raken in de lijn was enorm groot, dat risico wilde Dave niet lopen. Voordat hij Star kon gaan longeren, zou hij toch echt eerst een borstel over Star heen halen. Dat betekende dat de deken eraf moest, hij moest poetsen en Star dan nog eens moest gaan longeren en dan weer mee terug moest nemen en de deken op moest doen. Een niet al te fijn voor uit zicht. Dave wist dat bij iedere handeling problemen zouden ontstaan. Hij ademde diep in en maakte toen de boxdeur open. Allstar gooide beide voorbenen hoog de lucht in en wilde met een sterke sprong de box uit springen. Dave had niets te vertellen zolang Allstar zo deed, het dier was vele malen sterker dan dat hij was. Het enige wat hij kon doen was kalmerend praten, hopen dat Star niet zou springen. Zonder twijfel zou het dier dan op de stenen uitglijden en de gevolgen waren niet te overzien. ”Star, hó. Rustig maar, brááf. Het is goed.” onafgebroken herhaalde hij deze woorden, telkens in een net iets andere volgorde of met een net andere klank. Ondertussen hield hij druk op het halstertouw in de hoop dat het dier naar beneden zou komen. Na een reeks van steigeren – achteruitlopen – steigeren – opzij lopen enzovoorts, hield Star het voor gezien. Luid ademend keek hij angstig in Dave’s richting. Dave beloonde het dier met zijn stem en naderde het om het over de hals te strijken. Pas als Star gekalmeerd was zou hij het paard mee de stal uit nemen. Altair trapte protesterend tegen de wand van zijn box aan, iets wat Dave en Allstar niet ten goede kwam.

Pas 10 minuten later was Allstar weer enigszins kalm. Vol geduld, liefde en zorgzaamheid leidde Dave het paard uit de box. Star besloot echter wel om op een langzaam maar schrikkerig drafje de stal uit te gaan. Dave zei er niets van, dit was al een grote verbetering.

[To Be Continued]

Alaïs liep rustig richting de stallen terwijl een zacht geneurie haar begeleidde. Ze realiseerde zich dat het vroeg dag was maar ze hield het zacht. En op de een of andere manier zou het zijn weg toch wel naar buiten vinden. Met een korte stop van het geneurie en een lichte zucht bracht ze haar hand omhoog om de hengsels van het afzakkende juten tasje weer hoger op haar schouder te leggen. Met deze beweging kwam het tasje zacht tegen haar heup aan en ze herinnerde zich de appels die ze daarnet nog even snel gegapt had uit de kantine. Eén van de vrouwen die bezig was geweest met borden en bestek had haar even bedenkelijk aangekeken en iets gemompeld over paarden. Alaïs had enkel breed geglimlacht. Paarden ja. Bij deze herinnering gleed er een vage glimlach over haar gezicht.

Toen ze de stallen betrad was haar glimlach echter weer verdwenen, alhoewel hij zijn weerkaatsing nog steeds vond in haar ogen. Ze had er nog niet serieus over na gedacht maar ze wist dat ze vandaag extra aandacht aan Aethan zou besteden. Hij was dan wel 18 jaar maar dat betekende niet dat ze hem niet fit moest houden. En verveling was voor hem uit den boze. In een rustig tempo liep ze verder, richting het laatste deel van het complex. Het verraste haar daar geluid vandaan te horen. Ze was dus niet de enige die zo vroeg was opgestaan.

Onderzoekend wierp ze een blik richting de laatste box, waarna ze haar hoofd omdraaide en midden in haar looppas stil hield bij de stal van Owaen. "Heeijw meisje.." mompelde ze zacht."Zin in een appel?" Binnen een paar stappen stond Owaen vanaf het uiteinde van de stal bij de opening. Alaïs kon een glimlach niet onderdrukken, terwijl ze haar juten tasje van haar schouder haalde om er een appel uit vandaan te toveren. "Jij komt vanmiddag aan de beurt, okay?" Met deze woorden legde ze haar beide handpalmen om de appel om haar vingers in de onderkant van de appel te drukken en de appel in tweeën te breken. Nadat Owaen beide appelhelften had veroberd gaf ze de merrie een knuffel. "Tot straks"
Met een klopje op haar hals liet ze haar los om zich om te draaien en zich naar Aethan te begeven, dieper het stallencomplex in.

Voor zijn stal hield ze weer stil, terwijl ze naar de hengst keek en glimlachte. Haar hand vond ondertussen op de tast de sluiting van de box en ze opende deze om de box binnen te glippen en de deur weer achter haar te sluiten. "Heeijw Aethan.." Aethan op zijn beurt brieste begroetend terug en spitste zijn oren toen hij haar herkende. Een warme glimlach gleed over haar gezicht en ze deed een stap naar voren om hem eerst aan haar handen te laten ruiken. Blijkbaar merkte hij meteen dat ze appels bij zich had want zijn neus begaf zich gelijk naar haar tas. "Pff.." Geamuseerd opende ze haar tas om er nog een appel uit te toveren, net als zijn halster en halstertouw. "Zin in wat ochtendgymnastiek?" vroeg ze, terwijl ze hem zijn appel aanbood. Ze voelde zijn warme adem en toen zijn zachte lippen en glimlachte. De tas op haar schouder had nu geen nut meer en deze liet ze in de voorhoek van zijn stal zakken om zich weer om te draaien naar hem. "Kom maar hier jongen." Hij liet zich geduldig zijn halster omdoen en ze klopte hem zacht op zijn hals als teken van beloning. Ze had wel eens meegemaakt dat hij een draak was geweest met het halster maar vandaag had hij dus wel zin om te werken. Net toen ze zich omdraaide om haar touw te pakken voelde ze zijn hoofd schuren tegen haar arm. Alaïs herkende dit teken en rustig liet ze haar armen als een reactie om zijn hals glijden om hem te knuffelen. "Gekkie" mompelde ze in zijn oor waarna ze haar hand door liet glijden naar het plekje onder zijn manen waar hij het liefst gekriebeld wilde worden. Ze kon niet ontkennen dat Aethan de laatste tijd steeds meer een kroelkont werd. Ze kon enkel raden dat het zijn ouderdom was, maar erg vond ze het niet. Een zachte tevreden zucht gleed uit haar lippen en in de stilte die tussen hen volgde leek alleen het geluid van een paar boxen verder er te zijn. Het gepraat van de jongen (het was duidelijk een zwaardere stem) klonk enigzins gedempt en onverstaanbaar maar er ging een bepaald geduld uit van de stem. Het klonk rustig. Haar blik gleed naar Aethan die ook zijn oren had gedraaid naar de andere kant van de stal alsof hij zich net als haar afvroeg wat hij zei.

Voor een paar momenten bleven ze zo staan totdat er het geluid klonk van een hoef die op het steen van het middenpad neerkwam. Rustig maakte Alaïs zich los van Aethan, waarna ze het halstertouw pakte en deze aan het halster klikte. Toen ze iets zag bewegen in haar ooghoek sloeg ze haar ogen op naar de opening om een jongen voorbij te zien lopen met een enigzins onrustig en 'schichterig' paard naast zich. Ze had de hengst al wel eerder een paar keer in zijn stal gezien en had ook wel een paar verhalen over hem gehoord, maar ze had hem nog niet buiten de stal gezien. Met deze gedachte draaide ze zich om naar Aethan om het halstertouw vast te pakken, de boxdeur open te doen en Aethan naar buiten te leiden.

[Stella//Inky_x]

David had zijn handen vol aan Allstar, zoals gewoonlijk. Als hij ook maar een seconde zijn aandacht zou verliezen, dan zou Allstar daar misbruik van maken. Het was al vaker gebeurd, dan had Allstar zich weten los te trekken en was hij aan het rennen gegaan. Hem dan weer vangen was een ramp gezien het dier bang was, zeker voor vreemden. David had het dan ook vreselijk gevonden te moeten zijn hoe andere mensen hem in hadden gesloten. Nee, hij zou ervoor zorgen dat Allstar nooit meer zo iets overkwam. Hij zou ervoor zorgen dat Allstar ooit weer als een normaal paard zou gaan functioneren. Soms verloor hij alle hoop omdat het leek alsof Allstar totaal geen vorderingen maakte. Andere dagen kon David zijn geluk niet op omdat Allstar al zoveel beter op dingen had gereageerd. Hij zuchtte even. Het was zonde dat Allstar zo was geworden, toen Dave hem voor het eerst had gezien was hij een sterke hengst die alles aan leek te kunnen. Zijn vader had dit nooit met hem mogen doen. Nu kon hij niet meer gereden worden omdat hij zo bang, agressief enzovoorts was. David hoopte dat er ooit een tijd zou komen dat hij en Allstar door de bak zouden rijden. Die gedachten sprak hij echter nooit hardop uit, hij wist dat het maar zo kon zijn dat Allstar nooit zover zou komen dat Dave hem kon bestijgen.

Omdat hij zo geconcentreerd was op Allstar merkte hij niet op dat hij niet de enige in de stallen was. Met moeite leidde hij Allstar de poetsplaats op waar hij het dier rustig vast zette. Allstar vond dit iets vreselijks en stond geen seconde stil. David haalde de deken van Allstar's rug af, inmiddels was hij er handig in geworden en kon hij het zelfs als Allstar half stond te steigeren. Totaal niet onder de indruk van Allstar's gedraai en gedoe begon hij te poetsen. Behendig draaide hij mee met alle bewegingen die het paard maakte. Hij was het gewend geraakt na al die tijd, hij kende precies het patroon dat de hengst volgde. Dave doorzag het paard, hij kon precies voorspellen wat zijn volgende beweging of actie zou zijn. Allstar vond dat wat minder leuk, het bleef een hengst die zich niet over wilde geven als het niet hoefde. Ondertussen bleef Dave rustig tegen Allstar spreken. De woorden die hij sprak waren steeds verschillende. Dan vertelde hij over de dag die hij gisteren had gehad, dan over wat hij vandaag zou gaan doen, dan hoe mooi Star niet was, dan hoe vervelend Altair wel niet kon zijn enzovoorts. En als Allstar ook maar een seconde stil stond, beloonde Dave hem uitbundig. Dave had het zelf niet eens meer door, het was een gewoonte geworden. Hij sprak sowieso al veel tegen paarden, maar bij Allstar was hij continu aan het woord. Allstar vond het fijn. Als Dave even stil was, dan raakte hij eigenlijk gelijk weer helemaal in paniek.

[To Be Continued]

Alaïs leidde Aethan de frisse buitenlucht in. Het licht in de stallen was niet helemaal optimaal en ze wilde buiten een blik op hem werpen. De koudere lucht buiten verwelkomde hen en toen Aethan zijn hoofd omhoog bracht stopte Alaïs automatisch. Het was zijn manier van de boel verkennen en hij had het ook gedaan op wedstrijden als hij de trailer uitkwam. Zijn enigzins trotse houding en zijn gesperde neusgaten lieten haar glimlachen en zacht kneep ze in het halstertouw om weer verder te stappen en hem verder te doen leiden zonder dat het touw strak kwam te staan. Ondertussen gebruikte ze de mogelijkheid om hem te keuren. Zijn bewegingen vond ze een beetje stijf maar dat kwam door het stilstaan en zijn leeftijd. Straks zou ze zijn spieren toch opwarmen.

Aandachtig liet ze haar ogen over zijn exterieur glijden. Hij had nog steeds een stevige, rechte rug en krachtige hals. Zijn benen zette hij -ondanks de lichte stijfheid- goed onder zich neer en zijn energieke uitstraling was gebleven. Een opgeluchte zucht ontsnapte haar lippen en ze legde haar hand op zijn hals. Ze kon niet ontkennen dat hij een grijzige glans begon te krijgen over zijn koffievos bruinige vacht maar ze was wel blij dat hij verder zichzelf leek te zijn, van buiten.

Alaïs klopte Aethan gerustellend op zijn hals en glimlachte. De buitenlucht leek hem energieker gemaakt te hebben maar als ze straks met hem bezig zou gaan op de poetsplaats zou hij wel weer indutten. De gedachte aan de poetsplaats liet haar aan de jongen en zijn paard denken. Vluchtig waagde ze het om een vragende blik rond het erf te werpen. Waar was de jongen met zijn dribbelde hengst gebleven? Niet dat dat haar zaak was, verbeterde ze zichzelf, maar hij kon niet zomaar 'weg' zijn gegaan. Haar aandacht werd weer getrokken naar Aethan en zacht kneep ze in het halstertouw om door middel van deze kleine aanwijzing en de taal van haar draaiende lichaam Aethan om zijn as te laten draaien en hem terug te leiden. Dit keer stapte ze echter richting de poetsplaats.

Toen ze de poetsplaats betrad met Aethan naast haar kreeg ze meteen de jongen met zijn hengst in het oog. Zachtjes klopte ze Aethan op zijn hals en rustig stapte ze verder de poetsplaats op.

[Stella//Inky_x]

Allstar sperde zijn neusgaten wijd open en blies er half agressief, half angstig duidelijk hoorbaar lucht uit. ”Je moet het wagen, je weet dat ik een hoop van je kan hebben, maar dat niet van je pik.” mompelde Dave waarschuwend tegen de Brumby hengst. Allstar mocht dan dankzij zijn vader zo ‘vreemd’ geworden zijn, agressiviteit accepteerde hij niet, van geen enkel paard of mens. Dave kende dit gedrag van Allstar, meestal volgde er een reeks van pogingen tot steigeren of erger. Als hij nu alvast waarschuwde bestond er een kleine kans dat Allstar zich bedacht dat hij beter kon stoppen.

In de tussentijd ging Dave gewoon door met het borstelen van Allstar’s velletje. Dave was nog altijd verliefd op de prachtige uitstraling van Allstar, hoewel hij er op dit soort momenten vrij verwilderd uitzag, zeker zijn manen en staart. Star kon níet stil staan als er iemand in zijn buurt was. Zijn manen onderhouden was dus iets dat Dave niet kon doen. Het lukte hem net aan om Allstar’s staart bij tijd en wijle te kortwieken, maar daar hield het dan ook wel bij op. ”Jammer, je bent zo’n schoonheid.” mompelde hij. Dave had niet eens door dat hij deze zin hardop uitsprak. Zodra hij met Allstar of Altair bezig was, was zijn volle concentratie bij de dieren. Hij lette nergens anders meer op en liet zich leiden door zijn gevoel, door wat hem goed leek. Hij was een van de mensen die ontzettend veel tegen paarden sprak, die veel deed met lichaamstaal zonder er zelf erg in te hebben, die van nature de dominantie uit straalde zonder een paard aan te raken of te bedreigen, degene die zich nooit bang liet maken door stunts van de dieren. Een van degene die naar paarden luisterde en altijd rechtvaardig probeerde te handelen.

Na een tijdje kwam Dave tot de conclusie dat Allstar zijn poging om te gaan steigeren had gestaakt. Of in ieder geval; het dier stond nog altijd met 4 benen op de grond, hoewel hij regelmatig omdraaide en probeerde te lopen. David was inmiddels klaar met de borstels wat hem tot het grootste drama zou brengen: het uitkrabben van de hoeven. Iedere dag als hij de hoeven uitkrabde, moest hij denken aan de arme hoefsmeden die hem onder handen genomen hadden. Hij had het al moeilijk met het uitkrabben van de hoeven, hoe moeilijk zouden zij het dan wel niet hebben? Hij glimlachte even, onbewust.

Plots spitste Allstar zijn oren, ging hij zwaar ademen en hief hij zijn hoofd. Dave zuchtte en vermoedde dat hij de oorzaak van Star’s gedrag al wist. Het enige voordeel van dit alles was dat hij nu onopgemerkt de hoeven van Star uit kon krabben: het dier stond nu stil en lette toch niet op hem. Toen Dave een meisje met een paard richting de poetsplaats zag komen, knikte hij even onopvallend, zelfs amper waarneembaar. Hij had gelijk gehad, zijn vermoedens over Star’s gedrag hadden geklopt. Hopelijk zou Star zich een beetje inhouden, Dave wilde niet dat het andere paard door Allstar’s taferelen iets zou overkomen.